کد مطلب:141561 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:252
حرکت از مدینه به سوی مکه
در شب یكشنبه بیست و هشتم ماه رجب همگان باخبر شدند كه امام از مدینه به سوی بیت الله الحرام هجرت فرموده است. [1] .
امام در راه مدینة النبی به مكه معظمه از جاده اصلی حركت فرمودند؛ در بین راه، مسلم بن عقیل از امام خواست كه برای حفظ امنیت چون ابن زبیر كه شب گذشته از مسیر انحرافی و فرعی عبور كرده بگذرند؛ ولی آن حضرت نپذیرفتند. چون راهی طی نشده
بود كه امام با «عبدالله بن مطیع» [2] برخورد می كنند. او گفت: «فدایت شوم، به كجا قصد دارید بروید؟» امام فرمود: «هم اكنون به مكه اما بعد از آن، از خداوند طلب خیر خواهم كرد». او امام را از این كه به كوفه رهسپار شوند برحذر داشت. چرا كه آنها قاتل امام علی علیه السلام و امام مجتبی علیه السلام بوده اند. آری، او به امام گفت: «شما سید عرب هستید، پس در حرم بمانید». [3] .
امام در راه مدینة النبی به مكه معظمه از جاده اصلی حركت فرمودند؛ در بین راه، مسلم بن عقیل از امام خواست كه برای حفظ امنیت چون ابن زبیر كه شب گذشته از مسیر انحرافی و فرعی عبور كرده بگذرند؛ ولی آن حضرت نپذیرفتند. چون راهی طی نشده
بود كه امام با «عبدالله بن مطیع» [2] برخورد می كنند. او گفت: «فدایت شوم، به كجا قصد دارید بروید؟» امام فرمود: «هم اكنون به مكه اما بعد از آن، از خداوند طلب خیر خواهم كرد». او امام را از این كه به كوفه رهسپار شوند برحذر داشت. چرا كه آنها قاتل امام علی علیه السلام و امام مجتبی علیه السلام بوده اند. آری، او به امام گفت: «شما سید عرب هستید، پس در حرم بمانید». [3] .
[1] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 341.
[2] عبدالله فرزند «مطيع» پسر «اسور» او پسر «حارثه» فرزند «نضله» و از قبيله «عدي بن كعب قرشي» است.
او در دوران پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به دنيا آمده است، هنگامي كه عبدالله وارد مدينه شد توسط «وليد بن عتبه» والي مدينه، دستگير و زنداني شد. قبيله او اجتماع كردند و او آزاد شد. هنگامي كه اهل مدينه در روزگار يزيد، بني اميه را از مدينه بيرون راندند «عبدالله بن مطيع» بر قريش و «عبدالله بن حنظله» بر انصار حكومت مي راندند. هنگامي كه اهل شام بر اهل مدينه در روز حره غلبه كرد «عبدالله بن مطيع» به «عبدالله بن زبير» در مكه پيوست و نزد او باقي ماند تا اين كه با او كشته شد. الامام الحسين و اصحابه، ج 1، ص 112، پاورقي.
[3] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 351.